UWAGA!!! Uroczystość odwołana z powodu niedyspozycji autora. UWAGA !!!
Wręczenie Nagrody im. Włodzimierza Tetmajera wybitnemu pisarzowi
Wiesławowi Myśliwskiemu
podczas SALONU POLSKIEGO 2 grudnia (wtorek) 2014 r, godz. 17.00
Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza Rynek Starego Miasta 20
Zapraszają:
Dr Jarosław Klejnocki
Dyrektor Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie
Dr Janusz Domański
Prezes Fundacji im. K.E. Lewakowskiego
Dr Jan Sęk
Prezes Fundacji Willa Polonia
Nagroda im. Włodzimierza Tetmajera ustanowiona została przez Fundację im. Karola Eugeniusza Lewakowskiego. Wręczana jest od 2002 przez kapitułę w składzie płk dypl. Stanisław Dąbrowski (prezes Instytutu im. Władysława Orkana), dr Janusz Domański (prezes Fundacji im. Karola E. Lewakowskiego), dr Stanisław Dziedzic (dyrektor Wydziału Kultury i Dziedzictwa Narodowego Urzędu Miasta Krakowa), dr Jan Sęk (prezes Fundacji Willa Polonia) i dr Tadeusz Skoczek (Dyrektor Muzeum Niepodległości) oraz laureatów z poszczególnych lat. Ma za zadanie docenienie ludzi działających na rzecz kultury polskiej i naszego dziedzictwa narodowego. W latach ubiegłych laureatami nagrody byli: Elżbieta i Zbigniew Konstaty (Elżbieta była wnuczką W. Tetmajera), Janusz Gmitruk (dyrektor Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego), prof. Adam Zieliński (pisarz), Stefan Schmidt (założyciel Fundacji Kresy 2000, aktor i malarz z Biłgoraju), prof. Jerzy Pietrkiewicz (prezes Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie), Witold Knychalski (założyciel Fundacji 4 Kultur w Łodzi) i Maria Rydlowa (kustosz Muzeum w Bronowicach).
Włodzimierz Tetmajer (1861 – 1923) – jeden z najwybitniejszych artystów okresu Młodej Polski. Malarz, poeta, publicysta, polityk. Brat przyrodni Kazimierza Przerwy – Tetmajera. Studiował malarstwo w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (u Jana Matejki) w Monachium, Wiedniu i Paryżu oraz filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim. Współzałożyciel i działacz Polskiego Stronnictwa Ludowego z ramienia którego w roku wszedł do parlamentu wiedeńskiego.
W 1904 r. zamieszkał w położonym w Bronowicach pofranciszkańskim dworku, który po swojemu odnowił i urządził, a który nazwano odtąd Tetmajerówką, natomiast swoją dotychczasową „dziedzinę” sprzedał Lucjanowi Rydlowi. Nazwano ją z czasem Ryglówką. Tetmajerówka rychło stała się salonem, w którym bywali artyści i politycy – m.in. Stanisław Wyspiański, Henryk Sienkiewicz, Władysław S. Reymont, Kossakowie, Józef Piłsudski, Wincenty Witos, Jan Stapiński, Wojciech Korfanty. Tetmajer był gorącym patriotą, w jego publicznej działalności sprawa odzyskania niepodległości przez Polskę była zagadnieniem kluczowym. W 1915 r. wraz z Wincentym Witosem i Władysławem Długoszem odbył podróż do Szwajcarii w celu pozyskania pomocy dla Polaków dotkniętych wojną. Zaangażowany był w pracach Polskiej Komisji Likwidacyjnej. Zmarł w 1923 r. Jego pogrzeb w Bronowicach Małych był wielką patriotyczną manifestacją.
Ilu Polaków, zwłaszcza średniego i starszego pokolenia na słowa powitania: „Sława, panie Włodzimierzu” nie odpowie nieomal mechanicznie: „Żona stroi się w alkierzu”, ilu wreszcie stwierdzenie „Chłop potęgą jest”, nie zakończy jednym tchem – „ i basta” ? Od kilku pokoleń, za sprawą arcydramatu Wesele Stanisława Wyspiańskiego, „weselny” Gospodarz przesłania niesłusznie literacki pierwowzór – wizerunek Włodzimierza Przerwy – Tetmajera, uznanego malarza młodopolskiego, świetnego publicysty, parającego się także, choć z mniejszymi już sukcesami, poezją i dramaturgią. Włodzimierz Tetmajer, potomek starej i ustosunkowanej szlacheckiej rodziny, współzałożyciel partii chłopskiej, z chłopami, z polską wsią, wiązał nadzieje na odzyskanie przez Polskę niepodległości i jej ład społeczny. W tych nadrzędnych dla Polaków sprawach, umiał stawać ponad podziałami politycznymi i społecznymi. Może być wzorem patriotycznej i realistycznej postawy dla współczesnych polityków.
W 1890 r. Włodzimierz Tetmajer ożenił się z Anną Mikołajczykówną, córką niebogatego gospodarza z podkrakowskich Bronowic Małych. W kilka lat później, artysta osiadł w zbudowanym przez siebie w Bronowicach dworku – chałupie, wśród chłopów, nie jako chłopoman, ale rzecznik polskiej wsi. 20 listopada 1900 r. w dworku Włodzimierza Tetmajera, odbyło się głośne wesele krakowskiego poety Lucjana Rydla z siostrą Anny Tetmajerowej, Jadwigą Mikołajczykówną, jak tamto, Tetmajerowe, wzbudzające sporo sensacyjnych emocji, przyjmowane jako mezalians. Ściągnęło ono krakowską bohemę artystyczną i bronowickich chłopów. Dzięki Wyspiańskiemu stało się też najgłośniejszym polskim weselem, przeniesionym wkrótce, w 1901 r. na deski teatralne. Od krakowskiej prapremiery upłynęło 112 lat, a dramat cieszy się niezmienną popularnością.
Był też wziętym w tamtych czasach malarzem. Obrazy Włodzimierza Tetmajera, poświęcone tematyce ludowej, obrzędowej, rodzajowej czy religijnej, zdobią ściany licznych muzeów i innych prestiżowych wnętrz, a wspaniałe „bajecznie kolorowe” polichromie – wnętrza, znanych kościołów czy salonów i wzbudzają niezmiennie zasłużony zachwyt. Dużą ich kolekcję posiada Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego.
